Chiński teatr duchów
Chiński teatr duchów jest związany z obrzędami pogrzebowymi. Wiele chińskich widowisk teatralnych polega na oddawaniu czci duchom, dlatego wiara w życie pozagrobowe uważana jest za początek teatru w Chinach.

Po śmierci jednego z rodziców rodzina miała najdłuższą żałobę, która mogła trwać nawet do 2 lat. Byli zobowiązani nosić białe (kolor żałoby) zgrzebne płótno.  Niektórzy synowie, aby wyrazić swój żal posuwali się nawet do samobójstwa. Ciekawym, choć nie bardzo przyjemnym zwyczajem był zakaz mycia, czesania oraz ścinania włosów. Podczas żałoby na głowie trzeba było nosić czepek. 

Według chińczyków dusze zmarłych, którym potomkowie nie składali ofiar, były duchami osieroconymi. Stawały się wtedy głodne i niespokojne. Dlatego chińczycy nie bali się samej śmierci, bali się duchów, co sprawiło, że mieli bardzo rozbudowaną naukę o demonach. Stąd w chińskich wierzeniach duchy posiadały zdolność zstępowania na ziemię częściej niż bogowie.J ako ciekawostkę można przywołać diabolicznego Wutonga, który występował w wielu odmianach i opisany był w trzydziestu opowiadaniach kronikarza Hong Mai (Baśnie Słuchacza). 

Pogrzeb uświetniały występy aktorów w przedstawieniach teatralnych. Ciekawą historią był pogrzeb córki jednego z władców księstwa Qin. Ojciec urządził wielkie widowisko tańczących żurawi, a następnie kazał pogrzebać wszystkich ciekawskich widzów, aby córka nie czuła się samotna. Wiele podobnych styp musiały zawierać spektakularne widowiska muzyczno-teatralne.

Chiński teatr opiera się na wielu legendach, mitach i opowieściach, przekazywanych sobie z pokolenia na pokolenie. Wśród literatury chińskiej znajduję się wiele nowelek, których bohaterami są duchy umarłych kobiet. W liturgii religijnej zostały bardzo bogato odzwierciedlone chińskie wierzenia w życie pozagrobowe.  Później powstawało wiele regionalnych form dramatów religijnych. Najsłynniejszy chiński rodzaj teatru buddyjskiego obrzędowego był Mulianxi, z którym wiąże się ciekawa historia. Najzdolniejszym uczniem buddy był  Mulian. Pewnego dnia dzięki swoim nadprzyrodzonym zdolnościom zobaczył swoją matkę w gronie głodnych duchów. Każdy kęs jedzenia pochodzący ze składanych zmarłym ofiar zamieniał się w płomień zanim jeszcze dotknęły go jej usta. 

 

Według mistrza Muliana, sam syn nie mógł odkupić grzechów kobiety, ponieważ do tego potrzebne były całe zastępy mnichów. Wtedy Budda ustanowił  śpiewaną liturgię, która odtąd była odprawiana na Festiwalu Głodnych Duchów. Oprócz religijnych liturgii istnieje również wiele świeckich, niezwiązanych z liturgią, chińskich   tradycyjnych sztuk muzycznych, których bohaterami są dusze zmarłych kobiet. Najbardziej popularna historie to:

-Guan Hanquing Historia Dou E

-Opera Kwiat czerwonej śliwy znana również jako Smutek nad zachodnim jeziorem.

Bardzo charakterystyczną cechą dla teatru chińskiego jest używanie przez niektórych aktorów makijaży o geometrycznych i symbolicznych wzorach. Wprowadzono też słomiane kukły w maskach, które z czasem przekształciły się w drewniane figury tzw. strażników grobów, którzy też nosili maski. Maski te były później zazwyczaj grzebane lub spalane.  Za czasów dynastii Han maski zaczęto używać do rozrywkowych przedstawień zwanych Bai xi, w których noszone były przez mimów i tancerzy.  W teatrze muzyczny maski były zastąpione przez makijaż aktorów i lalki teatralne.

Chiński teatr duchów powstał dzięki bardzo rozbudowanej wierze w pośmiertną egzystencję człowieka. Wyeksponował takie dziedziny sztuki jak śpiew, taniec oraz gra aktorska.